“Böyle bir siteye ne yazmalıyım?” diye düşündüm.
Bu başlığın etkisini ve önemini yetmişli yıllarda yapılmış olan bir sosyal araştırma deneyini anlatarak doldurmak isterim.
Affınıza sığınarak aklımda kaldığı kadarıyla/haliyle yazacağımı belirterek başlamak istiyorum, umuyorum sizlerin de hoşunuza gider…
Amerika Birleşik Devletleri’nin bir eyaletine ait şehrinde şöyle bir sosyal araştırma deneyi yapılır:
Yaya trafiğinin çok tenha olduğu bir sokak seçilmiştir; bu sokakta, sadece bir adet ankesörlü telefon kulübesi vardır. Gözlem ekibi gerekli çekim kameralarını uygun bir açıda gizleyerek çekime başlayacaktır ve gözlem gurubunda bulunan bir kadın görevli kulübeye 100 USD bırakmıştır. Çekim sonuçlarından elde edilen bulgu şöyledir:
Telefon ihtiyacı için kulübeye giren herkes yerdeki bu parayı görünce öncelikle sağını-solunu kontrol etmiş ve daha sonra parayı alıp telefonu kullanmıştır. Konuşmasının bitmesine yakın kadın görevli kulübeye gelmiş ve nefes nefese bir ses tonu ile “Biraz önce bu kulübede telefon görüşmesi yaptım, 100 USD param kayıp, burada düşürmüş olabilirim; gördünüz mü?” diye sohbete başlamıştır. İşte yapılan bu deneyin sonuçları şu şekildedir: 1- Biraz uzakta kalarak (en az iki metre) bu soruyu sorduğunda deneklerin tamamından “olumsuz” yanıt almıştır (hayır, görmedim vb. şekilde). 2- Daha yakından yaklaşıp elini omzuna koyarak sorduğu herkes “olumlu” yanıt verip parayı iade etmiştir.
Kısaca işin özü; politikacılar da seçim dönemlerinde kazanmak için sokaklara çıkmasının sebebi, seçmene dokunup oy kazanmaktır; ancak benim burada yapmak isteğimiz şey politikacılar gibi “dokunmak” tan farklı, birbirimizi gerçek anlamda okuyarak hissetmeye çalışmaktır.
Bu bilimsel gerçekten yola çıkarak, kelimelerle dahi olsa birbirimize “dokunabilme gayreti” içerisinde olduğumuzu ve bunun ne kadar önemli olduğunu hissettirmek amacıyla hepinizi içtenlikle selamlıyorum.
Comments